ไม่มีความรู้สึกอะไร? ที่จะพิสดารไปกว่า ความผูกพันของคนผู้หนึ่ง ที่มีต่ออาณาเขตที่ตนใช้อยู่ร่วมกับผู้คนที่เหมือนจะรู้จักคุ้นเคย..

วันศุกร์ที่ 13 พฤศจิกายน พ.ศ. 2552

...และถึงวัน ของชนชาติ ประกาศก้อง

พร้อมพี่น้อง นักสู้ ผู้กล้าหาญ

ดินแดนปู่ ตาสร้าง อย่างยาวนาน

ถูกรุกราน เหยียบหยาม ด้วยความลวง

วันศุกร์ที่ 6 พฤศจิกายน พ.ศ. 2552

วัน เวลา กลืนกิน ทุกสรรพสิ่ง...


ห้าสิบกว่าปี ที่เราเกิดมาอยู่บนเทหวัตถุฟากฟ้า ซึ่งเคลื่อนที่ไปในจักรวาลอันเวิ้งว้าง..เราไม่เคยตั้งคำถามกับตัวเองว่า เราเกิดมาและคงอยู่ไปเพื่ออะไร?..เรากำลังรอคอยสิ่งใด..อยู่หรือ?..