ไม่มีความรู้สึกอะไร? ที่จะพิสดารไปกว่า ความผูกพันของคนผู้หนึ่ง ที่มีต่ออาณาเขตที่ตนใช้อยู่ร่วมกับผู้คนที่เหมือนจะรู้จักคุ้นเคย..

วันอังคารที่ 12 เมษายน พ.ศ. 2554

อนิจจา..รถไฟไทย..

...ผมได้มีโอกาสเดินทางไปภาคใต้ โดยใช้บริการของการรถไฟ..นอกจากสภาพเดิมๆที่ได้เห็นมากว่าสามสิบปี..การเดินทางที่ไม่น่าพิสมัย..บริการที่ไม่ประทับใจ..ทำให้รู้สึกเสียดายที่การรถไฟ..วิธีการและทรัพยากรที่เหมาะสมต่อการผลักดันให้เกิดการพัฒนาประเทศ..ไม่ได้ถูกนำมาใช้อย่างจริงจัง แม้ว่า มันเป็นการคมนาคมเหมาะสมกับประเทศไทยที่สุด..คงเป็นเพราะนักการเมืองและผู้มีอำนาจหน้าที่..ไม่ได้ใช้บริการและไม่เห็นคุณค่า..และที่น่าจะมีใครติดตามพฤติการณ์ การขนส่งแรงงานต่างด้าว ซึ่งปรากฏโจ่งครึ้มบนรถไฟเกือบทุกขบวน..คล้ายๆกับเมื่อสามสิบปีก่อนที่มีการขนสินค้าหนีภาษีกันทางรถไฟ..หรือว่า การรถไฟ คือ ดินแดนสนธยา สำหรับผู้หากินผิดกฎหมาย....

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น