อนิจจา..รถไฟไทย..

...ผมได้มีโอกาสเดินทางไปภาคใต้ โดยใช้บริการของการรถไฟ..นอกจากสภาพเดิมๆที่ได้เห็นมากว่าสามสิบปี..การเดินทางที่ไม่น่าพิสมัย..บริการที่ไม่ประทับใจ..ทำให้รู้สึกเสียดายที่การรถไฟ..วิธีการและทรัพยากรที่เหมาะสมต่อการผลักดันให้เกิดการพัฒนาประเทศ..ไม่ได้ถูกนำมาใช้อย่างจริงจัง แม้ว่า มันเป็นการคมนาคมเหมาะสมกับประเทศไทยที่สุด..คงเป็นเพราะนักการเมืองและผู้มีอำนาจหน้าที่..ไม่ได้ใช้บริการและไม่เห็นคุณค่า..และที่น่าจะมีใครติดตามพฤติการณ์ การขนส่งแรงงานต่างด้าว ซึ่งปรากฏโจ่งครึ้มบนรถไฟเกือบทุกขบวน..คล้ายๆกับเมื่อสามสิบปีก่อนที่มีการขนสินค้าหนีภาษีกันทางรถไฟ..หรือว่า การรถไฟ คือ ดินแดนสนธยา สำหรับผู้หากินผิดกฎหมาย....

วิกฤต และ โอกาส..

ในวันนี้ ที่สับสน บนรอยร้าว
ไม่อยากยิน ทุกข่าว ทุกเหตุผล
ไม่อยากรู้ เรื่องสีไหน ในผู้คน
เพราะเหลือทน กับคำเท็จ ที่อำพราง
ไม่อยากเชื่อ ว่าเมืองไทย มีวันนี้
ไม่อาจแยก เลว ดี ว่า แตกต่าง
อนาคต เป็นอย่างไร ไม่เห็นทาง
เหมือนเรือกลาง คลื่นลม ใกล้จมเจียน
ฤาสิ้นสุด ยุคสมัย ไทยเรืองรุ่ง
หรือวันพรุ่ง อาจมาถึง ซึ่งจุดเปลี่ยน
หลับตาลง เฝ้ารอ พอวารเวียน
จุดธูปเทียน บูชา ฟ้าดาลดล..

...และถึงวัน ของชนชาติ ประกาศก้อง

พร้อมพี่น้อง นักสู้ ผู้กล้าหาญ

ดินแดนปู่ ตาสร้าง อย่างยาวนาน

ถูกรุกราน เหยียบหยาม ด้วยความลวง

วัน เวลา กลืนกิน ทุกสรรพสิ่ง...

ห้าสิบกว่าปี ที่เราเกิดมาอยู่บนเทหวัตถุฟากฟ้า ซึ่งเคลื่อนที่ไปในจักรวาลอันเวิ้งว้าง..เราไม่เคยตั้งคำถามกับตัวเองว่า เราเกิดมาและคงอยู่ไปเพื่ออะไร?..เรากำลังรอคอยสิ่งใด..อยู่หรือ?..